پلاستیسایزرها (نرم‌کننده‌ها) مهمترین افزودنی مورد نیاز در مواد پلیمری، به ویژه پلاستیک‌های جنس پلی وینیل کلراید (PVC) هستند. طی دهه گذشته تولید جهانی پلاستیسایزرها حدود 5 میلیون تن در سال بوده، در حدود 60 نوع پلیمر و در بیش از 30 گروه محصولات بکار گرفته شده‌اند. نقش اصلی آن‌ها بهبود انعطاف‌پذیری و فرآیندپذیری پلیمرها از طریق پائین آوردن دمای شیشه‌ای شدن می‌باشد. این مواد تنش تغییرشکل، سختی، چگالی، ویسکوزیته و نیروی الکترواستاتیک را کاهش داده، به تبع آن انعطاف‌پذیری زنجیره پلیمر، مقاومت در برابر شکستن و ضریب دی‌الکتریک را افزایش می‌دهند. ویژگی‌های دیگر پلیمر نظیر درجه کریستاله شدن، شفافیت ظاهری، هدایت الکتریکی، رفتار در برابر آتش و مقاومت در برابر تجزیه زیستی نیز تحت تاثیر قرار می‌گیرند. پلاستیسایزرها توسط واکنش بین یک الکل با یک اسید، نظیر اسید آدیپیک، فتالیک و امثال آن‌ها بدست می‌آیند. انتخاب الکل و اسید، تعیین کننده نوع استر تولید شده و بنابراین نوع پلاستیسایزر خواهد بود. بدین ترتیب می‌توان ترکیب‌‌های بی‌پایانی را متصور گردید، اما تنها تعداد اندکی از حیث عملکرد، قیمت، دسترسی، سلامت و الزامات زیست محیطی، که  توسط بازار و از سوی مصرف‌کنندگان و مقررات تحمیل شده‌اند، جان سالم بدر می‌برند. استرهای فتالات باپایه نفت، عمومی‌ترین پلاستیسایزرها هستند که بطور گسترده مورد استفاده قرار می‌گیرند و امروزه به دلیل مخاطرات بهداشتی برای انسان و محیط زیست به تدریج روند کاهشی دارند. توسعه پلاستیسایزرهای غیرسمی، زیست تجزیه‌پذیر و دوستدار محیط زیست با پایه منابع طبیعی، به عنوان جایگزین فتالات‌ها، در کانون توجه مجامع علمی و محققین جهانی قرار دارد. پلاستیسایزرهای سبز غیرسمی با کارآیی بالا، مقاوم در برابر روغن و مهاجرت، با قابلیت کاربرد در عایق‌های الکتریکی، اسباب‌بازی‌ها، مصالح ساختمانی، البسه، خودروها، رنگ‌ها، بسته‌بندی مواد غذایی، تجهیزات پزشکی و محصولات آرایشی و بهداشتی، مدام در حال توسعه، تولید و بکارگیری می‌باشند. در پایان جلسه نیز پرسشهای علمی مطرح و توسط سخنران محترم پاسخ داده شد.